«Την έχασα λίγο πριν κλείσει τα δύο της χρόνια, τώρα είναι ο άγγελός μας σε κάθε βήμα μας»

«Την έχασα λίγο πριν κλείσει τα δύο της χρόνια, τώρα είναι ο άγγελός μας σε κάθε βήμα μας»

«Η μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ: 18 Ιανουαρίου 2020. Ήμασταν στον αγώνα μπάσκετ, που έπαιζε ο γιος μου. Η αδελφή μου μού είπε: το μάτι της μικρούλας κλέινει… Το βλέπεις; Ήταν η στιγμή που άλλαξε τη ζωή μου για πάντα. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο για μας ξανά.

Η Μαίρη Κέιτ γεννήθηκε τρεις εβδομάδες νωρίτερα, στις 26 Νοεμβρίου 2018. Ήταν το τέταρτο μωρό μου κι ήρθε πολύ γρήγορα. Τα νερά μου έσπασαν στη μέση της νύχτας και θεώρησα πως είχα λίγο χρόνο. Όμως, έκανα λάθος. Την ώρα που μπήκα στο αμάξι, είχα διαστολή 6 εκατοστών. Έφτασα στο νοσοκομίο και γέννησε ένα υπέροχο κοριτσάκι, υγιέστατο.

Τα άλλα τρία μας παιδιά, ένα αγόρι και δύο κορίτσια ήταν ενθουσιασμένα που θα είχαμε ένα νέο μωρό στην οικογένεια. Ήταν ένα γλυκύτατο πλασματάκι, ήταν αδύνατον να μην το αγαπήσεις!

Ας ξαναγυρίσω στις 18 Ιανουαρίου. Πήρα τη μικρούλα στο σπίτι από το γήπεδο, νομίζοντας ότι νύσταζε. Όταν ξύπνησε, ωστόσο, το αριστερό της ματάκι ήταν ακριβώς στην ίδια κατάσταση. Είχε μία τάση να πέφτει προς τα κάτω. Φωνάξαμε μία νοσοκόμα που έμενε κοντά και μας είπε ότι θα πρέπει να πάμε στα επείγοντα. Σοκαρίστηκα και πραγματικά είχα ανησυχήσει. Της έκαναν μία εξέταση και μας είπαν στη συνέχεια να πάμε σε παιδοφθαλμίατρο. Κλείσαμε αμέσως ραντεβού και ακολούθησαν πολλά ακόμη, δεύτερες γνώμες και αγωγή για ένα μήνα.

Μία μέρα ξύπνησε και το μάτι της είχε επιδεινωθεί σημαντικά. Μετά βίας μπορούσε να το ανοίξει. Ευτυχώς, την πήγαμε γρήγορα στον γιατρό και έπειτα από μία γρήγορη εξέταση, μάς είπε να πάμε για μαγνητική. Μετά από 14 ώρες στα επείγοντα τελικά, κάναμε την μαγνητική. Στο μυαλό μου έχω ακόμη τον γιατρό να λέει ότι «το καλό σενάριο είναι ότι πρόκειται για σβάννωμα, έναν τύπο καλοήθους όγκου και ο ακτινολόγος ήταν σχεδόν πεπεισμένος για αυτό. Στη συνέχεια είδαμε τον επικεφαλής παιδονευροχειρουργό, ο οποίος ήταν πολύ πιο ανήσυχος και ήθελε να παρακολουθεί στενά το παιδί και σε λίγες εβδομάδες να επαναλάβουμε τη μαγνητική.

Τη μέρα που πήγαμε για την επαναληπτική, θυμάμαι να περπατάω στο διάδρομο του νοσοκομείου με τον άντρα μου. Έμοιαζε όλα διαφορετικά. Ουρές κόσμου έξω, ασφάλεια… Λόγω κορωνοϊού, επιτρεπόταν μόνο ένας γονιός να συνοδεύσει το παιδί. Ούτε επισκέπτες, τίποτα. Ο άνδρας μου πήρε το παιδί για την εξέταση, ενώ εγώ κάθισα κοντά σε μία γυναίκα που έκλαιγε. Μου είπε ότι ο άνδρας της ήταν στην εντατική. Προσευχήθηκε κι εκείνη για το παιδί μου και με καθησύχαζε, λέγοντάς μου ότι όλα θα ήταν καλά.

Περιμέναμε με αγωνία το τηλεφώνημα του νευροχειρουργού. Το τηλέφωνο χτύπησε και έβαλα την κλήση σε ανοιχτή ακρόαση για να ακούει και ο σύζυγός μου. Ξέρετε ότι έρχονται στιγμές στη ζωή που τα πάντα αλλάζουν; Ήταν μία τέτοια. Άκουγα τη φωνή του γιατρού να λέει: Λυπάμαι, ο όγκος της μικρής έχει μεγαλώσει και ενώ υπάρχει και ένας ακόμη στη σπονδυλική στήλη. Έμεινα εμβρόντητη. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Ρωτήσαμε αν είχαμε καμία πληροφορία για το τι είδους όγκος ήταν. Μας απάντησε ότι θα έπρεπε να γίνει βιοψία για πιο ασφαλή διάγνωση, αν και μας είπε ότι πιθανότατα ήταν ατυπικός τερατοειδής / ραβδοειδής όγκος, ένας παιδικός όγκος του νευρικού συστήματος. Είναι κάτι που δεν θέλεις να πάθει κανείς, πόσο μάλλον το 14 μηνών μωρό σου.

Η βιοψία επιβεβαίωσε τους φόβους του νευροχειρουργού. Το 14 μηνών μωρό μας είχε καρκίνο στον εγκέφαλο και τη σπονδυλική στήλη. Έκανε πέντε γύρους χημειοθεραπειών και ανταποκρίθηκε σε όλα σαν πρωταθλήτρια. Έκανε την θεραπεία να μοιάζει παιχνιδάκι, αν κι εγώ ήξερα ότι ήταν φρικτή. Υποβλήθηκε σε τρεις χειρουργικές επεμβάσεις, 107 νύχτες στο νοσοκομείο και ένας ατελείωτος εφιάλτης. Όμως, ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε, πάντα χαμογελούσε. Κανείς δεν καταλάβαινε ότι είχε καρκίνο, και μάλιστα τόσο επιθετικό.

Είχαμε μία εκπληκτική ιατρική και δεν νιώσαμε μόνοι ούτε μία στιγμή. Ειδικά, ο γιατρός της ήταν ένας πραγματικός άγιος. Μετά από πέντε γύρους χημειοθεραπείας, το ματάκι της έδειχνε να καλυτερεύει. Όμως, τα νέα ήταν και πάλι άσχημα. Είχε μερικούς όγκους ακόμη στην σπονδυλική στήλη και κάποιοι ακόμη παρέμεναν στο τρίτο κρανιακό νεύρο.

Ξεκινήσαμε θεραπεία στο σπίτι κάτι το οποίο ήταν αρκετά απαιτητικό. Έπειτα από έναν μήνα θεραπειών στο σπίτι, αρχίσαμε να βλέπουμε όλο και περισσότερες αλλαγές. Υπήρχε εξάπλωση του όγκου στον εγκέφαλό της. Έπρεπε να ξεκινήσουμε νέα θεραπεία για να το πολεμήσουμε. Μία εβδομάδα μετά, ενώ καθόμουν στον καναπέ, παρατήρησα κάποια πράγματα στη συμπεριφορά της κόρης μου, που μου φάνηκαν περίεργα. Την πήγαμε στο νοσοκομείο την επόμενη μέρα. Ήταν 16 Νοεμβρίου 2020.

Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, όλες οι νοσοκόμες ήταν εκεί και συμφώνησαν, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Εκείνο το απόγευμα η μικρή είχε κρίση δύο ωρών και σχεδόν φαινόταν αδύνατο να την ελέγξουν. Τελικά, τα κατάφεραν και ήταν οι τελευταία φορά που είχαμε πραγματικές στιγμές με την κόρη μας. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων μας κατέρρευσαν. Ο όγκος είχε προχωρήσει πολύ. Δεν θα φεύγαμε από το νοσοκομείο με τη μικρούλα μας.

Είχα αποφασίσει, ο θάνατός της να είναι όμορφος. Όχι δραματικός, με θρήνους, ήξερα ότι ο θεός είχε το σχέδιό του πριν από τη γέννησή της. Την ήθελε πίσω κοντά του. Η μικρή έφυγε στις 22 Νοεμβρίου 2020, τέσσερις ημέρες προτού κλείσει τα 2 της χρόνια. Εάν έχετε χάσει παιδί, ο πόνος είναι δυσβάστακτος. Δεν θα μπορούσα να την ξαναδώ, δεν ήξερα αν θα το ξεπεράσω. Αλλά έπρεπε για τα άλλα τρία μου παιδιά. Έτσι, κάθε μέρα ξυπνούσα, πήγαινα στον ψυχολόγο μου και προσπαθούσα να επουλώσω το τραύματα του 2020.

Ο άνδρας μου και ο γιος μου αγόρασαν έναν τρισδιάστατο εκτυπωτή. Με αυτόν είχαμε την ιδέα να φτιάξουμε μικρά παιχνίδια, σαν μία μικρή επιχείρηση. Αυτά στη συνέχεια έγιναν περισσότερα και δημιουργήσαμε τα Mk’s Tiny Toys στη μνήμη της Μαίρη Κέιτ. Ελπίζουμε να μας καθοδηγεί σε κάθε μας βήμα. Με κάθε αγορά από αυτά τα παιχνίδια, το 20% θα πηγαίνει για το Ίδρυμα Μαίρη Κέιτ, που θα βοηθά οικονομικά οικογένειες παιδιών που πάσχουν από καρκίνο».

Πηγή: Love What Matters