Ουκ έστι ήδη Αχάρνα αλλά Μαινίδιον

Οι Αχαρνές Αττικής ξαφνικά μετά απο δεκαετίες έγιναν πάλι Μενίδι! Ο εξωραϊσμός πάντα γίνεται στην πατρίδα μας για κάποιο λόγο και αιτία, κι αυτό έχει να κάνει σχεδόν με τα πάντα στη ελληνική ζωή μας. Φυσικά και αντίθετα ο στιγματισμός και ο καταποντισμός της φήμης μιας περιοχής για οποιαδήποτε λόγο , εφόσον υπάρχει παλαιότερη ονομασία, ακολουθεί αυτήν και όχι την νεωτερίστικη ή αρχαία ονομασία της.

Τα τοπωνύμια στη δεκαετία του ΄70 και ’80 άλλαξαν, όπως άλλαζαν πάντα για να μπορούν να ακούγονται όχι τόσο πιο εύηχα αλλά όσο πιο ορθά στην ακουστική συνείδηση που μεταβάλλει πολλές φορές και αυτή τη γνωστική και ουσιαστική. Απλά παλιές αρβανίτικες ή τουρκικές ονομασίες δεν πιστοποιούν την ένδοξη ελληνική προιστορία και τις καταβολές της και έπρεπε να εξαφανισθούν. Να εξαφανισθούν όπως και τα ποτάμια της πρωτεύουσας που μύριζαν άσχημα. Βλέπετε δεν είμαστε ειδικοί να άλλαζουμε τις συνθήκες αλλά τις ταμπέλες, αφου θεωρούμε πως αν αλλάξουμε την πινακίδα της πολης εξαφανίζουμε και όλα τα προβλήματα που μαστίζουν τον ντόπιο πληθυσμό. Δεν μας ενδιέφερε να καθαρίσουμε τα νερά του Ιλισσού και του Κηφισού Προτιμήσαμε να τα κουκουλώσουμε ή και να τα μπαζώσουμε δημιουργόντας νέα οικόπεδα. Ό,τι έδειχνε προσφυγιά που ειναι συνυφασμένη με την φτώχια άλλαξε μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Οι Ποδαράδες έγιναν Νέα Ιωνία. Το Δουργούτι έγινε Νέος Κόσμος, όπως και το άγνωστο κουρκούτι ελληνοποιήθηκε και σερβίρεται και ως Χυλός. Η Νέα Αλεξάνδρεια μετονομάσθηκε επι κυβερνήσεως Ιωάννη Μεταξά σε Φιλοθέη.

Στη δεκαετία του ’70 όταν τα πατητήρια και οι στάβλοι εξαφανίζονταν και τα γνωστά εργαλεία-αντικείμενα της αμπελουργίας έφευγαν απο τα χωράφια και ανέβαιναν στους τοίχους σαν διακοσμητικά Artifacts η παραγωγή του κρασιου μας μειώνονταν. Έτσι προτιμούσαμε να πίνουμε μέσα στο χειμώνα το beaujolais από Γαλλία αλλά όχι το γιοματάρι από τα Σπάτα. Έτσι το Αρβανίτικο βαπτισμένο και γνωστό Λιόπεσι έγινε Παιανία, το Τουρκολίμανο Μικρολίμανο, Τα Κιούρκα άλλαξαν σε Αφίδνες, η Μάντρα τιλτοφορείται σε Ειδυλλία, η Ξυλοκερατέα σε Ταμπούρια και η Κερατέα ενδεχομένως κάποια στιγμή στο μέλλον να μετονομασθεί σε «Θορικό» (η τελευταία πάντως ονομασία καλά κρατά και αντέχει…).

Ταυτόχρονα τα μπακάλικα και τα παντοπωλεία μετατρέπονταν μέσα σε μία νύχτα σε supermarket, άσχετα αν σήμερα είναι ξανά της μόδας να ξαναχρησιμποιούνται οι παλιές επιγραφές ! Γνωστός μου με διαβεβαίωνε πριν λίγο καιρό ότι δεν γράφεις πλέον ΠΩΛΕΙΤΑΙ ή ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ για το μαγαζί ή το σπίτι σου στις αγγελίες, αφού αυτες οι λέξεις μυρίζουν απελπισία Πράγμα που δεν θέλεις να φανερώνεις σαν πωλήτης ή ενοικιαστής. Πρέπει να παρουσιάζεται πιο σουλουπωμένο το τσαρδί σου και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να γράψεις ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ και να απορρίψεις την αγοραία, πεζή ταμπέλα, ΠΩΛΕΙΤΑΙ ή ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ, αφού ρίχνει τις απαιτήσεις του ιδιοκτήτη.

Έτσι φτάνουμε στο έτος 2017. Σήμερα μία αδέσποτη σφαίρα , προσοχή, από Ρομά, σκοτώνει ένα άτυχο μικρό παιδί και ξαφνικά όλο το Πανελλήνιο ξανα- ανακαλύπτει την όλη προβληματική και την παθογένεια μιας τεράστιας περιοχής, μέρος αναπόσαπστο της διευρυμένης πρωτεύουσας των Αθηνών, που υπήρχε και πριν, αλλά απλά δεν μας απασχολούσε καθόλου μια και δεν ήταν είδηση σε αυτό που αποκαλούμε εμείς οι νεοέλληνες, τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων. Για ποια περιοχή μιλάμε; Μα φυσικά το Μενίδι. Λες και οποιαδήποτε προβληματική κατάσταση που πάμε να περιγράψουμε δεν θα μπορούσε να συνάδει με το Αχαρνές Όλες σχεδόν οι αναφορές των ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες είναι ξεκάθαρες. Η περιοχή που έγινε ο σκοτωμός, η περιοχή που έχει το πρόβλημα λέγεται Μενίδι και όχι Αχαρνές!

Έτσι το πρόσφατο περιστατικό της δολοφονίας του άτυχου μικρού παιδιού εντάσσεται στην εγκληματικότητα των γύφτων και τσιγγάνων της περιοχής στο Μενίδι και όχι στις Αχαρνές. Και για να αποκτά μεγαλύτερη δημοσιογραφική βαρύτητα και ορθότητα η περιγραφή, οι τσιγγάνοι και γύφτοι της περιοχής τιτλοφορούνται από τους politcally corect reporters πλέον ως , Ρομά – για να μην φανούμε και ρατσιστές. Αργότερα και προφανέστατα όταν τα πράγματα ηρεμήσουν η περιοχή θα ανακτήσει την παλιά της ταυτότητα. Π.χ – Που μένετε; – Στις Αχαρνές !

* Η φράση που εξηγείται «δεν είναι πια μεγάλο ψάρι, ροφός, αλλά μαρίδα» αποδίδεται α) σε Κωμικό Κλασσικό συγγραφέα που κατά την περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου αναφέρθηκε στην καταστροφή της περιοχής αυτής από τον Σπαρτιάτη Αρχίδαμο αλλά και β) στον ίδιο τον Περικλή που δήλωνε ότι αυτή η καταστροφή δεν ήταν και τίποτα σημαντικό για την πόλη των Αθηνών αφού, μικρό το κακό ! (= ελευθερη αυθαίρετη απόδοση μου σήμερα «Σιγά μωρέ… Για το Μενίδι μιλάμε ρε παιδιά… Δεν μιλάμε ότι όλη η Ελλάδα έχει πρόβλημα…»).

ΠΗΓΗ