Την Παρασκευή 13 Μαρτίου αφήνοντας τα παιδιά στο σχολείο, συνάντησα τις Αγγλίδες φίλες μου, γέλασαν και μου είπαν ότι είμαι για άλλη μία φορά υπερβολική Ελληνίδα. Η φίλη μου η Τζένη, που είναι ακτινοθεραπεύτρια στο NHS, μου φώναξε φεύγοντας: «Άννα είναι σαν να τραβάς το χειρόφρενο στην ανηφόρα. Όταν το ξανακατεβάσεις το αυτοκίνητο και πάλι θα κυλήσει.» Προς στιγμήν θύμωσα. Μετά της έστειλα μήνυμα: «Όσο όμως το χειρόφρενο είναι πάνω απομακρύνεις τους ευπαθείς από πίσω από το αυτοκίνητο και φέρνεις ενισχύσεις.» Οι Άγγλοι θεώρησαν ότι έπρεπε να αντιμετωπίσουν τον κορωνοϊό όπως το Blitz, με κουράγιο και κυρίως αξιοπρέπεια.
Στο Λονδίνο όμως δεν ζουν όμως μόνο Άγγλοι. Και οι «νεοφερμένοι» όπως εμείς, που βλέπαμε τι συνέβαινε στις χώρες μας, ανησυχούσαμε. Προσπαθήσαμε να αλλάξουμε λίγο τις ρουτίνες μας, να δουλεύουμε πιο πολύ από το σπίτι, να κόψουμε τις συναθροίσεις και τις κοινωνικές επαφές, να πλένουμε πιο πολύ τα χέρια μας, να βρούμε και κανένα μπουκάλι απολυμαντικό. Αυτό το τελευταίο στάθηκε αδύνατον… Οι περισσότερες Ελληνίδες φίλες μου σταμάτησαν τα παιδιά τους από το αγγλικό σχολείο.
Την Παρασκευή 13 Μαρτίου η φίλη μου η Μαίρη, ογκολόγος σε δημόσιο νοσοκομείο, μας είπε ότι 60χρονη ασθενής τους με καρκίνο του πνεύμονα πέθανε μέσα σε λίγες ώρες από την εισαγωγή της στο νοσοκομείο από τον κοροναϊό. Το βράδυ κάναμε σύσκεψη στο ελληνικό παροικιακό σχολείο, που πάνε τα παιδιά μου. Η πρότασή μας ήταν να κλείσει για να δώσουμε ένα στίγμα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα ότι η κατάσταση είναι σοβαρή. Στη διάρκεια της σύσκεψης ένας μπαμπάς Κυπριακής καταγωγής, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αγγλία, μας είπε ότι εδώ είναι Αγγλία και αν δεν μας αρέσει να γυρίσουμε πίσω στη χώρα μας.
Το Σάββατο 14 Μαρτίου, η Σόνια, η Νίκα, η Άντρη, η Μαίρη, η Έμμα, η Λένα, η Έλενα, η Γεωργία, η Ντόρα, η Ελένη, η Ηλέκτρα κι εγώ δεν στείλαμε τα παιδιά μας στο ελληνικό σχολείο.
Την Κυριακή 15 Μαρτίου τα σούπερ μάρκετ δεν είχαν λεμόνια, κρέας, κοτόπουλο, σάλτσες ντομάτα, μακαρόνια… Ούτε και μουστάρδα… Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είχαν μουστάρδα. Πράγματι. Πήγαμε μία βόλτα στο πάρκο με τους φίλους μας. Κρατούσαμε αποστάσεις και καθαρίζαμε τα χέρια μας. Η φίλη μου ανησυχεί γιατί ο σύζυγός της έχει άσθμα. Η ίδια ζητάει να δουλέψει από το σπίτι αλλά της το αρνούνται.
Τη Δευτέρα 16 Μαρτίου ήδη τα σχολεία είχαν απουσίες, οι δρόμοι και το μετρό ήταν πιο άδεια, όλο και περισσότεροι άνθρωποι δούλευαν από το σπίτι. Την ίδια μέρα η φίλη μου η Πηνελόπη που μένει στο νότιο Λονδίνο μόνη της, ανέβασε πυρετό. Πήρε τηλέφωνο στο 111 (το νούμερο για τα έκτακτα περιστατικά) και της είπαν να κάτσει σπίτι εφόσον δεν είναι πολύ άσχημα.
Την Τρίτη 17 Μαρτίου δεν ήθελα να στείλω τα παιδιά σχολείο… Δεν ξέρω γιατί αλλά τα έστειλα. Μπορεί να είμαι και εγώ λίγο Αγγλίδα όπως λέει για τον εαυτό του ο μικρός μου γιος. Ρώτησα τον διευθυντή τι θα γίνει και μου είπε ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι και ότι αν δεν αισθανόμουν ασφαλής να τα πάρω από το σχολείο. Στο φαρμακείο περίμενα ουρά και μου είπαν ότι δικαιούμουν μόνο δύο κουτάκια παρακεταμόλη. Πήγα στο πολύ μεγάλο σούπερ μάρκετ της περιοχής μας. Το πάρκινγκ ήταν γεμάτο. Ήταν σαν Χριστούγεννα. Μόνο που οι πελάτες ψώνιζαν χωρίς να κοιτάνε καμία λίστα. Από άδεια ράφια…Είχε και πολλούς ηλικιωμένους, ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, σε αμαξίδια, με μαγκούρες… Και τότε πήρα την απόφασή μου. Θα μείνουμε σπίτι για αυτούς. Όταν το ανακοίνωσα στο σχολείο, οι δασκάλες –που μας έβαζαν να πληρώσουμε πρόστιμο κάθε φορά που λείπαμε χωρίς «άδεια»- μου είπαν «ευχαριστώ». Έγραψα για την απόφασή μας στα γκρουπ με τις μαμάδες του σχολείου. Οι περισσότερες δεν απάντησαν καν. Το βράδυ στα γκρουπ των κατοίκων της περιοχής μας στο facebook, πολλοί προσφέρθηκαν να βοηθήσουν όσους ηλικιωμένους δυσκολεύονταν με τα ψώνια τους.
Την Τετάρτη 18 Μαρτίου μας ειδοποίησαν από το σχολείο ότι μας έχουν φτιάξει πακέτα για μάθηση εξ’ αποστάσεως για τα παιδιά και νωρίς το απόγευμα κυκλοφόρησε η φήμη ότι θα κλείσουν τα σχολεία, ίσως και μέχρι τον Σεπτέμβριο, ότι θα ακυρωθούν όλες οι εξετάσεις και ότι θα έρθει ο στρατός για να επιβάλει λοκ ντάουν στην πόλη. Πήγα στο σούπερ μάρκετ, δεν έβρισκα να παρκάρω, είχε πάρα πολύ κόσμο και έλειπαν πολλά είδη από τα ράφια. Ντράπηκα που αγόρασα τόσα πολλά πράγματα… Η φίλη μου η Πηνελόπη δεν έχει πυρετό.
Την Πέμπτη 19 Μαρτίου το Λονδίνο ζει σε πολλές διαφορετικές ταχύτητες. Τα μεγάλα μαγαζιά, μουσεία, θέατρα κλπ. κλείνουν ένα ένα. Έξω από τα σούπερ μάρκετ υπάρχουν τεράστιες ουρές και μέσα δεν βρίσκεις τίποτε (ούτε γάλα, ούτε αυγά, ούτε κρέας, ούτε κοτόπουλο, ούτε ψάρια, ούτε σαπούνι…). Κάποια σούπερ μάρκετ κλείνουν γιατί είναι άδεια και θα ξανανοίξουν το επόμενο πρωί. Τα σχολεία έκλεισαν. Οι εξετάσεις αναβλήθηκαν. Το Marks and Spencer στέλνει στους πελάτες του βίντεο με οδηγίες για το ποια τρόφιμα και πως καταψύχονται. Τα φαρμακεία δεν έχουν πια παρακεταμόλη. Το City είναι άδειο. Οι yummy mummies πίνουν τον καφέ τους με τα μωρά τους δίπλα τους στα καρότσια αλλά νομίζω αυτήν την εβδομάδα δεν πήγαν να φτιάξουν τα νύχια τους. Δύο καλοβαλμένα ηλικιωμένα ζευγάρια απολαμβάνουν το γεύμα τους σε κάποιο εστιατόριο και νομίζω με κοιτάνε υποτιμητικά που κουβαλάω τόσα ψώνια. Άγνωστοι συζητάνε μεταξύ τους στους δρόμους για το πώς γίνεται να εξαφανίστηκαν όλα τα αυγά της πόλης. Κρατάνε άραγε δύο μέτρα απόσταση; Τα μικρομάγαζα στις γειτονιές παραμένουν ανοιχτά. Στους διαδρόμους τους, στοιβαγμένα πακέτα αλεύρι, ζάχαρη, ζυμαρικά, ξηροί καρποί, που εξαφανίζονται πριν προλάβω να τα ακουμπήσω. Έχουν και μουστάρδα…
