Ολυμπιακό Χωριό: Ένα ακόμη ολυμπιακό ακίνητο – Μια κατοικημένη πόλη φάντασμα [εικόνες]

Το Ολυμπιακό χωριό κτίστηκε στις Αχαρνές με σκοπό την παροχή στέγης στους 17.000 αθλητές που πήραν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

Το μέρος είναι όμορφο με ανοιχτά επίπεδα, φανταστική θέα στην Πάρνηθα, δυνατότητα για να φτιαχτούν πάρκα μία «ανάσα» απο την Αθήνα.

Μετά το τέλος των αγώνων, μετατράπηκε σε διαμερίσματα που δόθηκαν με ευνοικά δάνεια σε οικογένειες που είχαν χαμηλά εισοδήματα από τον Οργανισμό Εργατικής Εστίας.

Μέσα στα επόμενα χρόνια, το Ολυμπιακό χωριό μοιράστηκε την ζοφερή μοίρα που περίμενε το σύνολο σχεδόν των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων: αφέθηκε μόνο του να καταρρέει, αρκετοί από τους χώρους και τα κτίρια του είναι ακόμα αχρησιμοποίητα και οι δημόσιοι χώροι (πλατείες, πάρκα, παιδικές χαρές) παρέμειναν χωρίς συντήρηση.

Η διαφορά βέβαια είναι ότι περίπου 2.600 οικογένειες ζουν εδώ. Μένουν σε οδούς που πήραν το όνομά τους από διακεκριμένους Έλληνες αθλητές. Ενώ μερικοί από αυτούς ενεπλάκησαν τα τελευταία χρόνια σε σκάνδαλα με απαγορευμένες ουσίες οι τιμητικές πινακίδες παρέμειναν.

Το χωριό περιβάλλεται από συρματόπλεγμα και κάποια κτίρια ”προστατεύονται” από φρουρούς ιδιωτικής ασφάλειας αν και άδεια.

Η πρόσβαση στα κλειστά κτίρια είναι απαγορευμένη. Υπάρχουν συγκεκριμένες είσοδοι στο χωριό, ένα από τα πρώτα κτίρια έχει ένα γκράφιτι που γράφει: Dead Zone. Κάποια απο τα κλειστά ακίνητα λένε πως είχαν γίνει αντικείμενο συναλλαγής στο σκάνδαλο με το Βατοπέδι.

Τα μόνα καταστήματα που είδα μέσα στο χωριό είναι ένα ψιλικατζίδικο και ένα σουβλατζίδικο, οι κάτοικοι λένε πως υπάρχουν και δυο – τρια ακόμα. Ψωνίζουν όμως κυρίως από το τεράστιο σούπερ μάρκετ που είναι στην έξοδο του οικισμού και δεν υπάρχουν ταβέρνες, μπαρ ή καφετέριες.

Η δημόσια συγκοινωνία είναι τακτική αλλά προβληματκή διότι πρέπει κάποιος να αλλάξει τουλάχιστον δύο συγκοινωνίες για να προσεγγίσει το μέρος. Το χωριό είναι αποκομμένο απο την πολη και τον αστικό ιστό. Εκτός από μερικές παρέες εφήβων και κόσμο που βγαζει βόλτα τον σκύλο κανείς άλλος δεν περπατά έξω.

Το χωριό έχει μετατραπεί σε ένα ιδιόμορφο γκέτο – έχει άνεση και πράσινο αλλά είναι εμφανή τα σημάδια των βανδαλισμών και της παραμέλησης, η τυποποίηση στα κτίρια θυμίζει LEGO ή στρατόπεδο και όχι μοντερνισμό. Αν δεν είσαι κάτοικος νιώθεις εισβολέας και όχι επισκέπτης.

Οι άνθρωποι μοιάζει σαν να αφήνουν τα σπίτια τους μόνο για να πάνε στην δουλειά ή στο σχολείο και οι τεράστιοι δρόμοι είναι συνήθως άδειοι.

Οι κάτοικοι περιποιούνται το σπίτι και το κήπο τους αλλά όλα τα άλλα είναι σε αξιολύπητη κατάσταση, αυτό δημιουργεί μια πολύ παράξενη αίσθηση μεταξύ του μέσα και του έξω – κάτι που φτιάχτηκε για να βιώνεται ως την εμπειρία του να μένεις σε ένα ειδυλλιακό προαστιο έχει μετατραπεί σε κάποια σημεία σε μετα – αποκαλυπτικό τοπίο ενώ τα σπίτια είναι κατοικημένα.

Δεν υπάρχει η αίσθηση μια ζωντανἠς κοινοτητας και πολλοι κάτοικοι νιώθουν παγιδευμένοι φοβούνται πως αν ο ΟΕΚ περάσει σε ιδιώτες τότε ίσως το δάνειο τους γίνει δυσβάσταχτο. Οι κάτοικοι διαμαρτύρονται συχνά για όλα τα παραπάνω. Μια εκκλησία θεμελιώιθηκε πρόσφατα να απέναντι απο την ήδη υπάρχουσα.